Welcome to Africa

​Na wat vertraging sta ik dan toch echt in Oeganda. Na een tijd gewacht te hebben voor de bevestiging van mijn visa en mijn backpack, zie ik een man met mijn naam op zijn papiertje staan. Ik word gebracht naar het hostel Green Valley en krijg mijn kamer toegewezen. Ik sla het aangeboden drinken vriendelijk af en ga naar mijn kamer. Heerlijk even alleen en een warme douche. Daar was ik na zo'n lange reis echt aan toe. Terwijl ik in bed lig hoor ik de buren feesten met harde muziek aan. Het wordt een lange nacht.

's Ochtends word ik opgehaald door Chantal met haar schat van een kind Yara. Tijdens de rit naar Masaka en de vele gesprekken, kijk ik mijn ogen uit. Vele boda boda's, auto's en busjes rijden ons voorbij op de niet altijd even vlakke wegen. Op de boda zitten niet alleen veel mensen, soms wel vijf, maar sommige vervoeren zakken voer, hele trossen bananen en zelfs meerdere geiten. Het kan allemaal. Aangekomen in Masaka gingen we naar Villa Katwe, waar meerdere Nederlanders waren die op de projecten zaten of in Oeganda wonen. Toch even fijn aankomen. Gelijk op de boda naar de stad om even inkopen te doen. 's Avonds heerlijk bij het kampvuur gezeten en mijn eerste kakkerlak op de kamer overleefd, met dank aan Audrey.

Na een aardig goede nachtrust word ik door Nina en Derek opgehaald om naar het vrijwilligershuisje te gaan. In het huisje gaf ze mij een vrijwel korte rondleiding. Een bed met klamboe, een woonkamer met bank en tafel, een keuken met gasfles en een jerrycan voor de afwas. Maar het echte back to basic was toch wel de badkamer. Een bak waar je in kan staan om water over jezelf heen te gooien en een latrine, of te wel gat in de grond in het huisje in de tuin. En 's nachts, dan pak je gewoon een emmer. Met de auto vertrekken we naar het project. Op het project word ik rondgeleid in het schooltje waar ze nu twee klasjes hebben en de naaischool waar ze tassen en kleding maken op aanvraag of om te verkopen. Daarna gaan we door naar de piggery, waar ze varkens houden die ze verkopen wanneer ze geen geld meer hebben. De piggery is een stuk rijden over modderige wegen. Eenmaal daar kan ik gelijk beginnen met sjouwen van jerrycans vol water, de varkens voer geven en dan is de dag alweer voorbij. Terug in het huisje aangekomen ga ik buiten zitten met een boek. Om 19uur is het donker en vertrek ik naar binnen. Vanavond wordt het vroeg naar bed.

De dagen op het project zijn heel afhankelijk van het weer, de electriciteit, maar ook de mensen zelf. Op de dagen dat we naar buiten willen en mensen willen bezoeken, regent het teveel om de wegen te betreden. Op de dagen dat je naar de stad wil om een flyer te maken bij het internetcafé om de school en de organisatie te gaan promoten, is de stroom voor een halve dag uitgevallen. Wanneer je de weg op kan voor home visits zijn de mensen niet thuis waarvan je het huis die is ingestort op wil knappen of is diegene die over de bakstenen gaat niet aanwezig. En wanneer je de stad in bent om de flyer te maken, duurt het een tijd voordat je eindelijk de juiste spullen hebt en zij de juiste papieren uitprinten.

Aan de tijd die de mensen hier nemen om een planning te maken en om iets te doen moet ik wel wennen. Wij willen er vaak vaart achter zetten en raken gefrustreerd als het niet af is, ik in ieder geval, maar hier komt het dan vaak morgen wel. Ondanks dat, zijn de mensen heel vriendelijk en vragen altijd hoe het met je gaat. De kinderen zijn altijd blij je te zien en rennen met je mee of willen een high five. Ze roepen je na met mzungu, buitenlander/iemand die altijd onderweg is, en voor nu kan ik daar best om lachen. Hier kennen ze ook niet het concept 'sorry ik heb te weinig riemen in de auto', want toen we een paar mensen hadden die misschien bij de piggery willen gaan wonen, zaten we met 8 volwassenen en 1 baby in de auto. En als het te modderig is, dan loop je lekker op je slippers verder. Ze kunnen er alleen maar om lachen en dat is iets wat ik hier zeer kan waarderen.