Naar de gorilla's!

Afgelopen weekend was alweer mijn een na laatste weekend voordat ik naar huis ga. Dit weekend stond dan ook veel op het planning. Laura en ik waren vroeg vertrokken naar Lake Bunyonyi dat in het zuid-westen van Oeganda ligt. Dit gedeelte ligt een stuk hoger en in dit gedeelte zit je veel meer in de bergen. Hier is het een stuk kouder, dus wij gingen dan ook zwaar beladen met truien en lange broeken op weg. Onderweg veel van onze driver te horen gekregen over het land, van de planten die in het moeras staan die ze gebruiken om matten te maken, het soort mais dat ze hier verbouwen om posho (lokaal eten) van te maken tot de weg die je moest nemen om naar het ouderlijk huis van de president te gaan. Dichterbij het gebergte aangekomen, zaten er veel mensen stukken steen te hakken die zij konden verkopen voor gebruik bij de bouw. Hier zaten niet alleen volwassen, maar ook kinderen liepen er rond om de stenen stuk te slaan of te helpen sjouwen.. Dat is toch iets wat je lang bij blijft.

Aangekomen bij het huisje stelde de driver voor om een rustige middag te hebben voor de trek van de dag erna, naar de gorilla's!! Gelukkig zijn Laura en ik aardig hetzelfde hierin en wilden wij niet stil zitten. Wij die middag een kano gehuurd, dat niet meer is dan een halve uitgeholde boom met een plankje om op te zitten. Ik met volle moed van de kant af proberen te peddelen, maar wat we ook deden, we bleven rondjes draaien. Door het blijven draaien schoten we in de lach en werden de kunsten van het kano varen er niet beter op. Na een tijdje bezig te zijn, begonnen we al halve cirkels te maken en gingen we toch vooruit. Tijdens de tocht kwam er nog een jongen aanvaren die ons wel een tour wilde geven. Wij hem beleefd afgewimpeld. Als hij nu had voorgesteld om ons spoedcursus boomstamvaren te geven, had ik dat graag aangenomen. Ondanks het niet mega ver komen was het wel geweldig om te doen en was het uitzicht fenomenaal! De dag later gingen we met een motorboot en hoorden we dat die cirkels die wij met de kano maakten al een naam hier hadden, mzungu-circles... Heel fijn! Blijkbaar zat het niet in de kracht die je gaf met de peddel, maar in de rust en techniek. Vandaar dat het beter ging als maar één van ons peddelde en andere mensen maar aan één kant aan het peddelen waren. Met de motorboot waren we gelukkig wel het hele meer overgevaren en konden we op de verschillende eilandjes de scholen, klinieken en beesten zien. Het kleinste eiland heet punishment eiland, een eiland met precies één boom. Hier werden, tot 1941, zwangere vrouwen die niet getrouwd waren naar toe gebracht. Door het vastbinden van de polsen ging zwemmen naar een ander eiland niet. De enige manier was door met een arme boer die de vrouw van het eiland afhaalde, te trouwen. Een heel bijzonder, maar ook bizar, culturele gebeurtenis die gelukkig niet meer wordt gebruikt.

Zaterdag waren we vroeg op om naar de gorilla's te gaan! Na enige tijd reden we in de bergen boven de mist uit en dat gaf toch schitterende uitzichten. Eenmaal bij het park aangekomen, kregen we een uitleg van een ranger. Hierbij werd gevraagd of we een porter (iemand die je tas draagt en je een duwtje geeft als je niet meer kan) en handschoenen wilden huren. Ik wilde het graag op eigen kracht doen en na enige twijfel toch wel de handschoenen gehuurd. Nou, dat zijn de beste 5 dollars die ik ooit heb besteed! Na nog geen tien minuten had ik al bomen en planten vastgepakt die mij moesten helpen om niet uit te glijden over de modderige paden. De paden liepen stijl naar beneden en weer stijl omhoog. Veel paden waren mega glad en dichtbegroeid. Als er geen pad was, werd deze wel met behulp van een machette gemaakt. Na anderhalf uur over boomstammen klimmen, glijdend naar beneden gaan en achter planten blijven hangen met mijn voeten of denken dat er een pad is, maar naar beneden zakken doordat er geen grond onder mijn voeten bleek te zijn, kregen we te horen dat we dicht bij de gorilla's waren. Wandelstokken werden neergelegd en camera's werden gepakt. Terwijl wij rustig naar beneden lopen, hoorde ik iets van achteren richting ons komen rennen. Met de vraag hoe die jongen uit onze groep zoveel energie kon hebben, maar vooral met de vraag hoe hij hier durft te rennen, kijk ik naar rechts. Daar zie ik, op nog geen twee meter afstand, een kleine gorilla naar beneden rennen. Geweldig! Na iets verder te lopen zien we de zilverrug zitten! Wat een pracht van een beest! Rustig zit hij daar te eten en kan ik heel rustig dichterbij komen. Naast hem zien we nog een kleinere gorilla van 7 jaar. Ik loop achter de groep aan en we komen nog 6 andere gorilla's tegen, waarvan één gorilla hoog in de boom met een jong! Soms verplaatsten de gorilla's zich waarbij ik niet had verwacht dat ze mijn kant op kwamen. Toch is dat een paar keer gebeurd. Eén daarvan sprong naar voren en ik zag het optijd om een stap opzij te kunnen zetten. Na een uur moesten we alweer afscheid nemen van de gorilla's. Hierna volgende de tocht weer terug. De ranger wilde een shortcut maken, maar van mij had dat zeker niet gehoeven. Met een machette door het woud en de meest onbegaanbare wegen had hij uitgekozen. Uiteindelijk vond hij een 'normaal' pad en konden we de glijdende tocht naar beneden, nu omhoog vervolgen. Ondanks deze vermoeiende tocht, maakte het uitzicht, het lopen in het regenwoud en vooral de groep gorilla's die ik van dichterbij heb gezien dan dat ik ooit heb mogen dromen, het meer dan waard!!!

De zondag kwam ik met spierpijn in mijn benen en armen bij het ontbijt aan. Laura wilde nog naar het souvenirswinkeltje dichtbij de lodge. Helaas was die dicht, maar toen de bewaker zag dat wij daardoor al snel terug waren, belde hij de vrouw van het winkeltje op. Onder begeleiding van een man met een geweer bungelend aan zijn arm zijn wij weer terug gelopen naar het winkeltje. De vrouw van het winkeltje kwam aangesneld en Laura heeft haar cadeautjes toch nog kunnen kopen! Voordat we weer de lange weg terug reden, nog naar de top van de berg gegaan om heerlijk van het uitzicht te kunnen genieten! Wat was dit een schitterende plek!