Bye Mzungu!

​Bye Mzungu.. bye mzungu.. Het liedje wat ik afgelopen zes weken heb gehoord wanneer ik over straat liep en afgelopen week klopte het dan ook echt. Het was bijna tijd om naar huis te gaan. Die week begon met het afscheid van Laura. Om half 5 's ochtends stond Andrew, onze driver, voor de deur om ons naar het vliegveld te rijden. Vroeg in de ochtend is het niet alleen pikkedonker, maar ook een hele andere wereld. Behalve de mensen die terugkomen van de bar waren er verder weinig mensen op de straten te vinden, de lampen en de rook om de sprinkhanen te vangen stonden nog aan en de auto's die deze sprinkhanen naar Kampala brachten scheurden vol beladen langs ons heen. Net voor Kampala namen we de verkorte route, zodat we niet de drukte vanuit de hoofdstad mee zouden krijgen. Hierdoor waren we al rond 7uur op het vliegveld en na het afscheid van Laura ging ik gelijk door naar mijn volgende bestemming, the rhino sanctuary!

Na een lange rit waren we eindelijk aangekomen bij het park. Door een ranger werd ik rondgeleid en werden we naar de plek gereden waar een groepje neushoorns zou zitten. Op het einde moesten we een stukje lopen, want ze zaten te diep in de bossen. Na een paar minuten zagen we de voetafdrukken van de neushoorns. Ik had geluk, het groepje bestond uit drie volwassen neushoorns en een jong! Van vijf meter afstand mocht ik ze verscholen in de struiken bewonderen. Wat was dat geweldig om te zien! De ranger vertelde ondertussen over het werk dat ze doen. In totaal zijn er 21 neushoorns, waarvan 15 daar geboren, en als er weer genoeg neushoorns leven willen ze deze uitzetten in de natuurparken. Dan te bedenken dat ze tot tientallen jaren geleden waren uitgestorven in Oeganda!


De volgende dag ging ik naar de kerstmarkt bij het restaurantje Plot. De kerstbomen, één van plastic en de andere van hout, waren opgetuigd, maar in plaats van verkoop van winterse spulletjes werden er tassen, schilderijen, korte broeken en shirtjes verkocht. Op de markt was er zelfs een kerstman die met ducktape vastgeplakte buik en kont stond te swingen op de muziek. 's Avonds onder de sterrenhemel nog kunnen genieten van dansoptredens en van live muziek. Bij thuiskomst merkte ik dat ik die zaterdagochtend het slot zo goed dicht had gedaan dat die niet meer open wilde. Na veel pogingen met andere sleutels, messen en stenen, werden de schroeven van het slot losgedraaid en kon ik toch mijn huisje binnen. Moest mij weer overkomen.. De volgende dag is gelukkig het oude slot doorgezaagd en een nieuw slot aan de deur gehangen. Kon ik mijn huis weer met een gerust hart achter laten.

Mijn laatste week op het project bestond voornamelijk uit het schilderen van de oude keuken. Deze was helemaal zwartgeblakerd van de rook, maar ze vonden het niet nodig om de keuken eerst schoon te maken. Dat vond ik niet geheel erg, want een ladder voor de hoge stukken hadden we niet. Ondanks de twee lagen undercoat bleef het zwarte van de rook erdoor heen komen. Met een potlood en liniaal probeerde ik een lijn voor de scheiding tussen het grijze en oranje te maken, totdat ik hoorde dat we alleen maar oranje hadden. Des te makkelijker! Het fijne van muren schilderen is toch wel het eronder staan en opkijken naar de muur. Bij elke keer dat ik de roller op de muur zette en begon te rollen, kwamen er verfspetters naar beneden zetten. Na drie keer die muren te verven, zaten mijn kleding en ik heerlijk onder oranje en witte vlekken..

Ook mocht ik nog de oude man begeleiden naar het ziekenhuis. Bij de receptie aangekomen, zaten er al veel mensen te wachten. Als onwetende, blanke persoon ben ik gaan vragen waar ik bij een dokter terecht kon en ik was gelijk aan de beurt. Eenmaal bij de dokter te zijn geweest, moest de man zich laten testen op diabetes. Mijn voorgevoel zei dat het negatief zou zijn, maar goed, toch maar wezen testen om het voor de zekerheid uit te sluiten. Daarna door naar de apotheek. Ik had een nummer gekregen en vroeg of ze mij konden vertellen bij welk nummer ze waren gebleven zodat we wisten hoelang we nog moesten wachten. Wat bleek, ze kiezen uit wie ze eerst helpen... Ondanks de vele ogen die in mijn rug prikten, had ik de medicijnen die ze binnen vijf minuten klaar hadden met een vriendelijk bedankje aangepakt. Maar hoe dat systeem voor hen logisch klinkt, is voor mij nog steeds de vraag.

Mijn laatste dag was aangebroken op het project en Chantal, de coördinator, zou nog even langskomen. Ze kwam echter niet met lege handen. Na al die tijd was eindelijk het verrassingspakketje van thuis aangekomen in Oeganda. Veel lekkers voor de feestdagen was erin gestopt. In de gedachten dat ik niet alles binnen een dag op kon krijgen en echt niet alles in mijn backpack ging passen, heb ik sommige lekkernijen weggegeven aan mensen die ik daar heb leren kennen. Ik hoop dat ze ervan hebben genoten!

's Avonds was dan ook mijn laatste boda trip met Naboth. Naboth heeft mij in die 6 weken altijd netjes bij het huisje afgezet. Zelfs als ik hem belde terwijl hij al sliep, kwam hij mij alsnog ophalen om mij veilig thuis af te zetten. Hij had altijd praatjes over dat ik wortels moest eten voor mijn betere zicht, dat ik de afrikaanse massage op de boda wel zou gaan missen en over de verkorte routes die hij nam terwijl het naar mijn idee juist langer duurde. Hij maakte de avondtripjes terug naar het huis super gezellig en de woorden 'first enter' en 'slaap lekker' zal ik dan ook nooit vergeten!

Na zes weken was dan toch echt mijn laatste dag aangebroken. Na het volstampen van mijn backpack en het lunchen bij Grassroots was het tijd voor mijn laatste rit in Oeganda. Nog snel even langs de mensen van het project voor een knuffel! Na deze tijd heb ik toch wel geleerd hoe belangrijk het is om dingen te vragen als je iets wilt weten en anderen het je niet vertellen. Het is ook goed om te weten wie je bent als je op jezelf bent aangewezen, maar dat dingen delen met mensen die hetzelfde meemaken toch wel erg fijn kan zijn. Ik heb geleerd dat je genoeg hebt aan de bezittingen die de basis vormen om te overleven. Maar het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat je niet bang moet zijn. Steek je handen af en toe uit. Je verandert niet de hele wereld, of ook maar een klein deel daarvan, maar je helpt wel iemand verder in het leven. Wees soms de helpende hand en wees niet bang om dat soms ook te vragen. Zie de wereld niet zoals het is, maar zoals het had kunnen zijn!

Bye mzungu, bye Uganda!